بیماری پارکینسون یک اختلال پیشرونده سیستم عصبی است که حرکت را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

در حقیقت بیماری پارکینسون به سیستم عصبی مرکزی بدن حمله کرده و باعث کاهش توانایی مغز برای انجام حرکت‌های هماهنگ می‌شود.

این شرایط باعث حرکت‌های غیرارادی در بیمار و در نهایت ایجاد احساس زندانی شدن برای بیمار در بدن خود خواهد شد.

پارکینسون یک بیماری نادر است و از هر ۳۰۰ نفر تقریباً یک نفر به آن مبتلا می‌شود

این بیماری به ‌تدریج پیشرفت می‌کند و گاهی اوقات با لرزش خفیف یکدست شروع می‌شود.

با اینکه لرزش شناخته‌شده‌ترین نشانه‌ی پارکینسون است، این اختلال معمولاً باعث سختی حرکت یا کاهش سرعت حرکت نیز می‌شود.

در مراحل اولیه بیماری پارکینسون، حرکت عضلات صورت ممکن است کمتر شود، یا هنگام راه رفتن بازوها حرکت نکنند و طرز صحبت هم ممکن است آرام یا بریده‌بریده باشد.

علائم بیماری پارکینسون با پیشرفت وضعیت فرد در طول زمان بدتر می‌شود.

اگر چه بیماری پارکینسون قابل ‌درمان نیست، اما دارو و فیزیوتراپی تا حد قابل ‌توجهی می‌تواند علائم بیماری را بهبود بخشد.

علائم پارکینسون

علائم بیماری پارکینسون معمولاً به تدریج بروز می‌یابد و در ابتدا ملایم است. بیماری پارکینسون با علائم متفاوت متعددی همراه است، اما ترتیب بروز علائم پارکینسون و شدت آنها برای هر بیمار متفاوت با دیگری است.

• کند شدن حرکات بدن در انجام فعالیت ها
• ﻟﺮزش اندام ها
  لرزش یا تکان شدید معمولاً در یک اندام، اغلب دست یا انگشتان، آغاز می‌شود. یکی از ویژگی‌های پارکینسون لرزش دست هنگام استراحت است.
• کاهش سرعت حرکت
• عدم تعادل
• خشکی و سفتی عضلانی که سبب دشواری در حرکت می شود.
• گرفتگی و انقباض (دیستونیا) عضلانی 
• رﯾﮋﯾﺪﯾﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺳﻔﺘﯽ اﻧﺪاﻣﻬﺎ ﻧﺎﺷﯽ از اﻓﺰاﯾﺶ ﺗﻮن ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻋﻀﻼت آﮔﻮﻧﯿﺴﺖ و آﻧﺘﺎﮔﻮﻧﯿﺴﺖ
• سفتی عضلات که سبب محدود شدن دامنه حرکت می شود.
• مشکل تعادل باعث می‌شود احتمال زمین خوردن و آسیب دیدگی بیمار بیشتر شود.
• اختلال در وضعیت قرارگیری بدن و تعادل
• از دست دادن حس بویایی
• درد عصبی
• حس‌های ناخوشایندی مانند سوزش، سردی یا بی‌حسی 
• مشکل در دفع ادرار
• سرگیجه، تاری دید یا از حال رفتن هنگام تغییر حالت از وضعیت نشسته یا خوابیده به ایستاده
• افسردگی یا اضطراب
• اختلال‌های خواب
• از دست دادن حرکات غیرارادی  (حرکات غیرارادی همچون چشمک زدن، لبخند زدن یا حرکت شانه‌ها هنگام راه رفتن)
• مشکلات گفتاری (ﺗﮑﻠﻢ آﻫﺴﺘﻪ و ﺑﺎ آﻫﻨﮕﯽ ﯾﮑﻨﻮاﺧﺖ) 
• اختلال در نوشتار
• ﻋﺪم ﺛﺒﺎت ﭘﻮﺳﭽﺮال ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺳﻘﻮط و زﻣﯿﻦ ﺧﻮردن زﯾﺎد اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎران ﻣﯽ ﺷﻮد.
• ﭘﻮﺳﭽﺮ ﺧﻤﯿﺪه رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ 
• راه رﻓﺘﻦ ﻏﯿﺮﻧﺮﻣﺎل
• ﻧﮕﺎه ﺛﺎﺑﺖ و ﺧﯿﺮه
• اﺧﺘﻼﻻت دﺳﺘﮕﺎه ﻋﺼﺒﯽ ﺧﻮدﮐﺎر ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻌﺮﯾﻖ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ، اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﺰاق، افت فشار خون و اﺧﺘﻼﻻت دستگاه ادراری و مدفوع.

دلایل پارکینسون

نابود شدن سلول‌های عصبی بخشی از مغز به نام ماده سیاه (سابستنشیا نیگرا) علت بیماری پارکینسون می‌ باشد .

سلول‌های عصبی این بخش از مغز تولید ماده‌ای شیمیایی به نام دوپامین را بر عهده دارند.

دوپامین پیام‌ها را بین بخش‌هایی از مغز و سیستم عصبی کنترل کننده و هماهنگ کننده حرکت‌های بدن منتقل می‌کند.

میزان دوپامین مغز در صورت آسیب دیدن این سلول‌ها کاهش می‌یابد.

در اثر کاهش دوپامین بخشی از مغز که کنترل حرکات را بر عهده دارد، نمی‌تواند عملکردی طبیعی داشته باشد و در نتیجه حرکت‌ها آهسته و غیرطبیعی می‌شود.

از بین رفتن سلول‌های عصبی فرایندی آهسته است. علائم پارکینسون معمولاً تنها زمانی بروز می‌یابد که حدود ۸۰ درصد از سلول‌های عصبی ماده سیاه نابود شده باشد.

تشخیص پارکینسون

تست خاصی برای تشخیص بیماری پارکینسون وجود ندارد. پزشک پارکینسون را بر اساس سوابق پزشکی، بررسی علائم و نشانه‌ها و معاینه عصبی و فیزیکی تشخیص می‌دهد.

پزشک ممکن است آزمایش‌هایی از جمله آزمایش خون را تجویز کند تا مطمئن شود بیماری دیگری باعث ظهور این علائم نشده باشد.

آزمایش‌های تصویری، مانند ام آر آی، اولتراسوند مغز، اسکنSPECT و PET نیز برای رد کردن سایر اختلالات مورد استفاده قرار می‌گیرد.

آزمایش‌های تصویربرداری کمکی به تشخیص بیماری پارکینسون نمی‌کند.

درمان پارکینسون

درمان برای بیماری پارکینسون عبارت‌اند از:

دارودرمانی

داروها به مدیریت و کنترل مشکل راه رفتن، حرکت و لرزش کمک می‌کنند. این داروها دوپامین را افزایش می‌دهند و یا به‌ عنوان جایگزین استفاده می‌شوند. غلظت دوپامین در مغز افراد مبتلا به بیماری پارکینسون پایین است. با این‌حال، دوپامین نمی‌تواند به‌طور مستقیم داده می‌شود زیرا وارد مغز نمی‌شود. داروهایی که پزشک ممکن است تجویز کند عبارت‌اند از:
کاربی دوپا- لوودوپا
تزریق کاربی دوپا- لوودوپا
آگونیست‌های دوپامین
مهارکننده‌های MAO-B
مهارکننده‌ی کاتکول-متیل (COMT)
آنتی کولینرژیک‌ها
آمانتادین

اولتراسوندتراپی

اولتراسوندتراپی متمرکز با استفاده از پرتوهای عبوری از اولتراسوند، به‌ دقت بافت خاصی در بدن را هدف قرار می‌دهد.

این درمان به کنترل حرکات خاص مانند لرزش و یا حرکات غیرارادی کمک می‌کند.

در اولتراسوندتراپی متمرکز نیازی به ایجاد برش یا قرار دادن چیزی در مغز نیست.

الکتروشوک درمانی

روشی است که با بیهوشی عمومی انجام می‌شود و در آن جریان الکتریکی کوچکی از مغز عبور می‌کند و یک تشنج مختصر عمدی ایجاد می‌کند. به نظر می‌رسد که در این روش به علت تغییرات شیمیایی در مغز علائم پارکینسون به ‌سرعت از بین می‌رود.

طب سوزنی

در جلسه طب سوزنی پزشک آموزش‌دیده سوزن‌های کوچکی به بسیاری از نقاط خاص بدن میزند که ممکن است درد را کاهش دهد.

گفتاردرمانی

گفتاردرمانی به افراد مبتلا به پارکینسون کمک می‌کند تا بسیاری از مهارت‌های ارتباطی ممکن را به دست آورند. آن‌ها همچنین مهارت‌های ارتباطی غیرکلامی را یاد می‌گیرند. فن‌های ارتباطی مناسب که باعث موفقیت در فعالیت‌های روزانه می‌شوند نیز به بیماران توصیه می‌شود. گفتاردرمانی انواع مشکلات گفتاری، زبان و ارتباطی را درمان می‌کند. عملکرد بلع ارزیابی و تغییرات لازم توصیه می‌شود.

کاردرمانی

کاردرمانی به افراد مبتلا به پارکینسون کمک می‌کند تا در زندگی روزمره فعال باقی بمانند. متخصص کاردرمانی با بهبود مهارت‌های فرد، نشان دادن راه‌های مختلف برای تکمیل وظایف و معرفی تجهیزات دستی به او کمک می‌کند تا فعالیت‌های روزمره را با سهولت و رضایت بیشتر انجام دهد. همچنین متخصص کاردرمانی با توصیه به ایجاد تغییرات در خانه یا محل کار سعی می‌کند استقلال بیماران را افزایش دهد.

تای چی

تای چی که نوعی ورزش باستانی چینی است که با استفاده از حرکات روان و آرام انعطاف‌پذیری، تعادل و قدرت را بهبود می‌بخشد. تای چی از زوال جلوگیری می‌کند. اشکال مختلف از تای چی برای افراد با هر سن یا وضعیت جسمی طراحی‌ شده است.

یوگا

یوگا حرکات و حالات ملایم کششی، انعطاف‌پذیری و تعادل را افزایش می‌دهد. تعداد زیادی از حرکات یوگا هستند که مناسب وضعیت فیزیکی بیماران پارکینسون است.

تغذیه

ویتامین‌ها، مواد معدنی و داروهای گیاهی نیز ممکن است برای برخی افراد مفید باشند. لازم است قبل از استفاده از هرگونه درمان جایگزین، با پزشک معالج مشورت شود زیرا ممکن است برخی از این درمان‌ها، با درمان‌های تجویزشده توسط پزشک تداخل داشته باشند و اثر آن‌ها را خنثی کنند.

فیزیوتراپی

متخصص فیزیوتراپی با نظارت بر وضعیت بیماران و پیاده سازی درمان‌های مناسب به آنان کمک می‌کند تا میزان فعالیت، حرکت و استقلال خود را تا حد امکان حفظ کنند.

هدف رویکردهای توانبخشی حرکتی مورد استفاده بهبود کیفیت زندگی است که با بیشینه سازی توانایی جسمی و کمینه سازی مشکلات مرتبط با پارکینسون در طول دوران بیماری به انجام می‌رسد.

فیزیوتراپی به بیماران کمک می‌کند تا تغییرات و کاستی‌های ناشی از پارکینسون را جبران کنند.

این “درمان جبرانی” شامل یادگیری شیوه‌ها، برنامه‌ها، و تجهیزات جدید حرکت است.

فیزیوتراپیست ورزش‌های مربوط به تقویت و نرمی عضلات را آموزش می‌دهد.

هدف از فیزیوتراپی بهبود استقلال و کیفیت زندگی از طریق بهبود حرکت و عملکرد و تسکین درد است.

هیچ درمان قطعی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد و روش‌های درمانی معمولاً با کمک فیزیوتراپی و کاردرمانی بر کنترل علائم پارکینسون تمرکز می‌کنند.

فیزیوتراپپیست‌ها خدماتی ارائه می‌دهند که به بازیابی عملکرد، بهبود تحرک، تسکین درد و پیشگیری یا محدود کردن ناتوانی‌های جسمی بیماران مبتلا به پارکینسون کمک می‌کند.

تحرک، هماهنگی، دامنه حرکتی و قدرت عضلانی، همه می‌توانند با کمک فیزیوتراپی بهبود یابند.

افزایش قدرت عضلانی، بهبود در راه رفتن، حفظ تعادل و همچنین جلوگیری از سقوط، به فرد مبتلا به بیماری پارکینسون اجازه می‌دهند احساس اعتماد به نفس و توانایی بیشتری داشته باشد. 

بیمار باید برنامه‌های درمانی پزشک، فیزیوتراپیست، کار درمانگر، گفتار درمانگر و متخصص تغذیه‌ی خود را به طور منظم دنبال کند.

متخصص فیزیوتراپی برنامه درمانی را مختص هر بیمار، متناسب با مرحله بیماری و شرایط و علائم خاص وی طراحی می‌کند. اگرچه فیزیوتراپی بیماری پارکینسون را درمان نمی‌کند، اما عوارض ثانویه را به حداقل می‌رساند و عملکرد و توانایی حرکتی بیمار را افزایش می‌دهد.

آن‌ها تناسب اندام و سلامتی عمومی بیمار را بازیابی و حفظ می‌کنند.

فیزیوتراپیست می‌تواند به یک شخص مبتلا به پارکینسون کمک کند تا:

• قدرت، استقامت، تحرک و کنترل خود را افزایش دهد.
• انعطاف‌پذیری، راه رفتن و تعادل خود را بهبود بخشد.
• سفتی و خشکی را برطرف و از سقوط خود جلوگیری کند.
• یک برنامه ورزشی روزانه را شروع کند تا قابلیت تحرک خود را حفظ کند.

آب درمانی

آب درمانی به تمرین‌ها یا ورزش‌هایی اشاره دارد که به صورت کنترل شده و تحت نظارت در محیط آب و معمولاً استخر انجام می‌شود.

به این ترتیب آب درمانی شامل انجام تمرین‌های حرکتی با استفاده از روش‌های مشخص در استخر یا محیط آب است.

آب درمانی می‌تواند به افراد بیمار در ارتباط با مشکلات قلبی عروقی کمک کرده، آسیب‌های جزئی و بیماری‌های حاد همچون پارکینسون را تحت کنترل قرار دهد.

حتی بیمارانی که از وضعیت سلامت بهتر برخوردار بوده و فعالیت‌های ورزشی انجام می‌دهند، سعی می‌کنند با استفاده از این روش‌ها قدرت تحمل و پایداری عضلات خود را افزایش داده و در هنگام مواجه شدن با آسیب‌دیدگی‌ها، توان‌بخشی لازم را بر روی عضلات انجام دهند.

ماساژ

با وجودی که ماساژ نمی‌تواند علائم بیماری را به‌طور مستقیم درمان کند، اما این روش می‌تواند به کاهش برخی از مشکلات مربوط به سفت شدن عضلات در بیماران مبتلا به پارکینسون کمک موثر نماید.

بیوفیدبک ترابی

در بیوفیدبک تراپی فرد به ‌آرامی ذهن را بر روی یک ایده یا تصویر متمرکز می‌کند.

بیوفیدبک تراپی استرس و درد را کاهش می‌دهد و احساس بهبودی در فرد ایجاد می‌کند.

ﯾﮑﯽ از روﺷﻬﺎی ﻣﻮﻓﻖ در ﮐﻨﺘﺮل لرزش ﺑﯿﻤﺎران پارکینسون اﺳﺘﻔﺎده از ﺑﯿﻮﻓﯿﺪﺑﮏ اﺳﺖ.

ﺳﺎده ﺗﺮﯾﻦ ورزش آن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻟﯿﻮان آب ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎر داده ﺷﻮد و از وی ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﻮد ﺗﺎ ﻟﺮزش دﺳﺘﺶ را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﺪ و از رﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪن آب ﻟﯿﻮان ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﮐﻨﺪ.

در ﺣﺎﻟﺖ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ ﺗﺮ اﺳﺘﻔﺎده از بیوفیدبک الکترومایوگرافی ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﮐﻪ دو ﮐﺎﻧﺎل الکترومایوگرافی ﺳﻄﺤﯽ ﺑﻪ ﻋﻀﻼت اﮐﺴﺘﺎﻧﺴﻮر و ﻓﻠﮑﺴﻮر دﺳﺖ و ﻣﭻ دﺳﺖ ﻣﺘﺼﻞ ﮐﻨﯿﺪ و از ﺑﯿﻤﺎر ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ ﻧﻮﺳﺎﻧﺎت و ﺗﻨﺸﻦ ﻋﻀﻼت رو ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ صفحه مانیتور ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻋﻀﻼت را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﺪ و ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﻣﯿﺰان ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻋﻀﻼت را ﮐﺎﻫﺶ دﻫﺪ.

مگنت تراپی

مگنت تراپی درمانی ایمن، غیرتهاجمی و مؤثر برای پارکینسون است.

مگنت تراپی با تحریک مغناطیسی ساختارهای مغزی و شبکه‌های مربوط به بیماری پارکینسون بهبود قابل ‌توجهی برای بیماران به ارمغان می‌آورد.

امواج مافوق صوت

ابتلا به بیماری پارکینسون می‌تواند باعث تشکیل ندول (گره) و سفت شدن بافت در محل‌های مختلف بدن همچون ناحیه پایین شکم یا بالای ران شود.

به این ترتیب ایجاد این شرایط می‌تواند وارد کردن سوزن را به بدن دشوار کرده و بر فرآیند جذب دارو نیز تاثیر داشته باشند.

به هر حال نتایج تحقیقات انجام شده نشان می‌دهد استفاده از امواج مافوق صوت می‌تواند به درمان موفقیت‌آمیز این ندول‌ها (گره‌ها) و بخش‌های سفت شده بافت کمک کند.

درمان تحریک مغناطیسی مکرر مغز (RTMS) و TMS

شیوه‌ای مؤثر، ایمن و غیرتهاجمی برای درمان علائم بیماری پارکینسون است.

TMS، تحریک مغناطیسی عمیقی در ساختارها و شبکه‌های مغزی که به پارکینسون مربوط هستند ایجاد می‌کند و بهبودهای چشمگیری برای بیمار به ارمغان می‌آورد.

این یک روش درمانی سرپایی است که نیازی به بستری شدن در بیمارستان و یا بیهوشی ندارد؛ به خوبی قابل‌تحمل است و هیچ‌گونه عوارض جانبی سیستمیکی دربر ندارد.

این درمان معمولاً ۵ روز در هفته، به مدت ۲ تا ۴ هفته انجام می‌شود. هر جلسه در مجموع حدود یک ساعت زمان می‌برد که ۳۰ تا ۴۵ دقیقه آن به فرایند تحریک اختصاص می‌یابد.

تمرین‌های حرکتی

بیماری پارکینسون بر توانایی حرکتی بدن تاثیر می‌گذارد.

به هر حال تمرین‌های حرکتی می‌توانند به عضلات بدن برای حفظ قدرت و قابلیت انعطاف‌پذیری و توانایی حرکتی عضلات کمک کنند.

انجام تمرین‌های حرکتی باعث توقف پیشرفت بیماری پارکینسون نمی‌شود، اما در عمل می‌تواند هماهنگی بین عضلات را افزایش داده و از سفت شدن عضلات جلوگیری کند.

تمرین و ورزش یکی از مؤلفه‌های مهم مدیریت عارضه است که در بهترین حالت هنگام به حداکثر رسیدن مصرف دارو، البته در صورت مصرف، باید هر روز به طور مرتب انجام شود.

ورزش قدرت عضلانی، انعطاف‌پذیری و تعادل فرد را افزایش می‌دهد. ورزش همچنین می‌تواند روحیه را بهتر کند و افسردگی و اضطراب را کاهش دهد.

متخصص فیزیوتراپی برنامه تمرینی خاصی را برای هر بیمار طراحی می‌کند:

• تمرین‌های تقویتی بر عضله‌های ضد جاذبه یا بازکننده متمرکز می‌شود، چون این عضله‌ها بیش از دیگر عضله‌ها ضعیف می‌شوند.
• تمرین‌های انعطاف‌پذیری بر چرخش (گردن، بالاتنه، مفصل‌های ران و شانه‌ها) و کشش عضله‌های جمع کننده یا خم کننده، برای مثال عضله‌های جمع کننده لگن، جلوی لگن، همسترینگ، پشت زانو و ساق پا در پشت پا) متمرکز می‌شود، چون این عضله‌ها معمولاً دچار گرفتگی می‌شوند.
• تمرین‌های صورت نقش مهمی را در بهبود حالت چهره ایفاء می‌کند.
• تمرین‌های تنفسی در آرام‌سازی بیمار مؤثراند و عملکرد ریه‌ها را بهبود می‌بخشند.
• فعالیت‌های تعادلی نیز در برنامه تمرینی گنجانده می‌شود.

ﺿﻤﻨﺎ ﻣﯿﺘﻮان ﺣﯿﻦ اﻧﺠﺎم ﺗﻤﺮﯾﻦ از تحریکات الکتریکی فانکشنال رو ﻋﻀﻼت اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﺣﺴﺎس ﺟﺮﯾﺎن ﺗﻤﺮﯾﻦ را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ.

ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺎﻻﻧﺲ ﺑﯿﻤﺎران پارکینسون ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﮐﺮاس اﻧﺪاﻣﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ: ﯾﮏ دﺳﺖ ﺑﺎﻻ و ﯾﮏ دﺳﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ در اﻧﺪام ﻓﻮﻗﺎﻧﯽ و ﯾﮏ پا ﺟﻠﻮ و ﯾﮏ ﭘﺎ ﻋﻘﺐ در اﻧﺪام ﺗﺤﺘﺎﻧﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎر ﺗﻮﺿﺒﺢ دﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺎت را ﺑﺎ دﻗﺖ و ﺑﻪ ﺻﻮرت رﯾﺘﻤﯿﮏ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ.

ﺗﮑﻨﯿﮏ دﯾﮕﺮ اﺳﺘﻔﺎده از اﻟﮕﻮﻫﺎی دوﻃﺮﻓﻪ و ﮐﺮاس تسهیل عصبی عضلانی اﺳﺖ.

ﺣﺮﮐﺎت ﭼﺮﺧﺶ ﺗﻨﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﺪاﻣﻬﺎ و ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺮای اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎران ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﺳﺖ.

ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﯿﺘﻮان از ﭼﺮخ ﻣﺴﮕﺮی اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد. ﺻﻔﺤﻪ ﮔﺮدی زﯾﺮ ﭘﺎی ﺑﯿﻤﺎر ﻗﺮار ﻣﯿﮕﯿﺮد و ﺑﯿﻤﺎر ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭘﺎراﻟﻞ ﺑﺎر ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺗﻨﻪ را ﺛﺎﺑﺖ ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ و اﻧﺪاﻣﻬﺎی ﺗﺤﺘﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﺪ.

ﻣﯿﺘﻮان ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎر یک تکه چوب داد و از ﺧﻮاﺳﺖ که چوب را دو دﺳﺘﯽ و اﻓﻘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﭘﺎﻫﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻨﻪ را ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﺪام ﺗﺤﺘﺎﻧﯽ ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﺪ.

ﺑﯿﻤﺎراﻧﯽ پارکینسون ﮐﻪ ﺗﻮان اﯾﺴﺘﺎدن ﻧﺪارﻧﺪ ﻣﯿﺘﻮان ﺣﺮﮐﺎت ﮐﺮاس را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﮐﻪ در ﻧﺸﺴﺘﻪ رو ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻨﺪ دﺳﺘﻬﺎ را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﺑﭽﺮﺧﻨﺪ و ﯾﺎ دﺳﺖ ﭼﭗ را ﺑﻪ ﭘﺎی راﺳﺖ ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ.

ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﺻﻼح راه رفتن ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت راه رﻓﺘﻦ را اﻧﺠﺎم دﻫﯿﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ در ﭘﺎراﻟﻞ ﺑﺎر از ﺑﯿﻤﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎ دﺳﺘﻮرات ﻣﺎ را ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻨﺪ و ﺳﻌﯽ در اﺻﻼح راه رﻓﺘﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

دﺳﺘﻮرات ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺎﻣﻞ: ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدن و ﻧﮑﺸﯿﺪن ﭘﺎﻫﺎ، ﺧﻢ ﮐﺮدن زاﻧﻮ ﺣﯿﻦ ﻓﺎز ﺳﻮﺋﯿﻨﮓ، ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﭘﺎﺷﻨﻪ روی زﻣﯿﻦ در اﺑﺘﺪای ﻓﺎز اﺳﺘﺎﻧﺲ و ﺳﻌﯽ در ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎدن، ﺑﺎﺷﻨﺪ.

ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻦ درﺟﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪه ﺳﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ از ﺑﯿﻤﺎر ﻣﯿﺨﻮاﻫﯿﻢ ﭘﺎراﻟﻞ ﺑﺎر را ﺑﮕﯿﺮد، ﭘﺎﺷﻨﻪ را ﺟﻠﻮ ﻗﺮار دﻫﺪ و ﺳﭙﺲ ﭘﻨﺠﻪ را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﮕﺬارد. اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ را ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺗﮑﺮار ﮐﻨﺪ.

ﺑﯿﻤﺎران پارکینسون ﮐﻪ دﭼﺎر اﺧﺘﻼل اﺳﻔﻨﮕﺘﺮی ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ را ﺑﺎﯾﺪ ارزﯾﺎﺑﯽ ﮐﺮد.

در ﺻﻮرت ﻧﯿﺎز ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﺗﻘﻮﯾﺘﯽ ﻋﻀﻼت ﮐﻒ ﻟﮕﻦ را (ورزﺷﻬﺎی ﮐﮕﻞ) ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﯾﺎد داد.

 

 

کلمات مرتبط :

فیزیوتراپی در مشهد – بیوفیدبک تراپی در مشهد – الکترو تراپی در مشهد – کلینیک فیزیوتراپی در مشهد – بهترین فیزیوتراپی مشهد